Η Ελλάδα φτιάχνει την άμυνά της: Μπορεί ο θόλος να αντέξει την «καταιγίδα των drones»;

Η εικόνα της αεράμυνας έχει αλλάξει για πάντα. Όχι επειδή το είπαν οι αναλυτές, αλλά επειδή το απέδειξε η πραγματικότητα: δύο κατακλυσμικές επιθέσεις του Ιράν κατά του Ισραήλ μέσα στο 2024, με χιλιάδες ιπτάμενους στόχους -drones, cruise, βαλλιστικούς πυραύλους- κατέρριψαν τις βεβαιότητες της Δύσης και έθεσαν ένα καίριο ερώτημα: Ποιος μπορεί να αντέξει μια τέτοια επίθεση;

Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, που σήκωσαν το κύριο βάρος της απόκρουσης, ήταν μια επιχείρηση τιτάνιας κλίμακας. Για την Ελλάδα, που φιλοδοξεί να χτίσει τη δική της «Ασπίδα του Αχιλλέα», η πρόκληση είναι υπαρξιακή.

Μια νέα μορφή πολέμου

Τον Απρίλιο του 2024, οι αιθέρες της Μέσης Ανατολής πλημμύρισαν από ένα σύννεφο πυραυλικής απειλής. Τα F-22 και F-15E των ΗΠΑ επιχειρούσαν σε ένα περιβάλλον όπου ο ουρανός ήταν γεμάτος στόχους, αλλά τα αποθέματα πυραύλων ήταν πεπερασμένα. Πιλότοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα πυροβόλα των 20 χιλιοστών – με αβέβαια αποτελέσματα. Ο κωδικός «Winchester», που δηλώνει εξάντληση πυρομαχικών, έγινε η λέξη-κλειδί μιας νέας μορφής πολέμου. Το δεύτερο κύμα, τον Οκτώβριο, ήταν ακόμη πιο εξελιγμένο: μόνο βαλλιστικοί πύραυλοι, καθαρότερο σήμα, λιγότερη σύγχυση. Το Ιράν μαθαίνει. Προσαρμόζεται. Όποιος δεν το κάνει, χάνει.

Η «Ασπίδα του Αχιλλέα»

Η Ελλάδα δεν είναι Ισραήλ. Ούτε μπορεί να γίνει. Όμως βρίσκεται στην καρδιά ενός μεταβαλλόμενου γεωστρατηγικού περιβάλλοντος. Το Αιγαίο είναι ήδη γεμάτο UAV, και κάθε πιθανή ανάφλεξη θα είναι πολυεπίπεδη. Σε αυτό το πλαίσιο, η «Ασπίδα του Αχιλλέα» δεν μπορεί να είναι μια απλή αναβάθμιση μέσων. Πρέπει να είναι μια επανάσταση στη σκέψη.

Η αεράμυνα δεν είναι πλέον θέμα στατικής προστασίας. Είναι θέμα άμεσης ανταπόκρισης, συνδυασμένων αισθητήρων, ευφυών συστημάτων διοίκησης και κυρίως – ανθεκτικότητας. Όχι μόνο υλικής, αλλά και οργανωτικής.

Το μέλλον δεν συγχωρεί την αδράνεια

Οι Αμερικανοί επένδυσαν δισεκατομμύρια και απέφυγαν την καταστροφή με κόστος. Ούτε τα πιο προηγμένα Stealth μαχητικά δεν άντεξαν χωρίς να εξαντλήσουν τα όπλα τους. Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Ότι ο σχεδιασμός της «Ασπίδας» πρέπει να γίνει με όρους διαλειτουργικότητας, ταχύτητας, ψηφιακής κυριαρχίας και κυρίως, προσαρμοστικότητας.

Οι μάχες του αύριο δεν θα είναι συμμετρικές. Θα είναι ασύμμετρες, απρόβλεπτες και ενδεχομένως ακαριαίες. Όποιος επιβιώσει, θα το χρωστάει στην προνοητικότητα – όχι στο βάθος των αποθηκών του.

Η Ελλάδα χρειάζεται την «Ασπίδα του Αχιλλέα». Όχι ως μέρος των οπλικών συστημάτων, αλλά ως στρατηγικό οικοσύστημα άμυνας. Και κυρίως, χρειάζεται να αποδεχτεί πως η άμυνα πλέον δεν εξαρτάται μόνο από πυραύλους, αλλά από πληροφορία, συνεργασία, και αποφασιστικότητα. Η ερώτηση δεν είναι αν η ασπίδα μπορεί να προστατεύσει το Αιγαίο.

Η ερώτηση είναι μία. Πότε θα είμαστε έτοιμοι να τη σηκώσουμε; Και ποια κόστη;

Διαβάστε στο financenews.gr

Exocet Block 3C: Οι πύραυλοι που παίρνει η Ελλάδα και αλλάζει τις ισορροπίες στο Αιγαίο

Η νύχτα που μπορούσαμε να τελειώσουμε τους Τούρκους

Το σχέδιο της Τουρκίας για εισβολή στη Θράκη και κατάληψη ελληνικών νησιών