Γάζα: Όταν η πείνα γίνεται πολεμική στρατηγική

Η καταστροφή που εκτυλίσσεται στη Γάζα δεν μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο υπό το πρίσμα μιας ανθρωπιστικής κρίσης. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι απλώς μια τραγική συνέπεια του πολέμου, αλλά η σκόπιμη χρήση της λιμοκτονίας ως εργαλείου πολιτικού και δημογραφικού ελέγχου. Πρόκειται για μια στρατηγική που έχει σχεδιαστεί με σκοπό τη διάλυση της παλαιστινιακής κοινωνίας.

Η ισραηλινή στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, στην επιδίωξή της για κυριαρχία και εξάλειψη των παλαιστινιακών εθνικών φιλοδοξιών, έχει υπερβεί τις τακτικές του βομβαρδισμού… και της φυσικής καταστροφής. Σήμερα, οι μέθοδοί της είναι πιο ύπουλες: στοχεύουν τον ίδιο τον πυρήνα της παλαιστινιακής επιβίωσης — την τροφή, το νερό και τα μέσα για να αντέξουν.

Η παραβίαση της βούλησης ενός λαού μέσω της στέρησης της δυνατότητάς του να εξασφαλίσει τροφή, δεν αποτελεί «παράπλευρη απώλεια». Είναι πολιτική. Σύμφωνα με εκθέσεις ανεξάρτητων διεθνών οργανισμών, πάνω από το 95% της γεωργικής γης της Γάζας έχει καταστραφεί ή καταστεί άχρηστη. Αυτός ο αριθμός δεν αντιπροσωπεύει απλώς μια οικονομική απώλεια — είναι η συστηματική κατάργηση της επισιτιστικής κυριαρχίας και, μαζί της, κάθε ελπίδας για μελλοντική ανεξαρτησία.

Η καταστροφή είναι οργανωμένη. Η πρόσβαση στους σπόρους έχει αποκλειστεί. Οι υποδομές ύδρευσης έχουν στοχοποιηθεί. Ψαράδες και αγρότες – ήδη εγκλωβισμένοι υπό συνθήκες πολιορκίας – έχουν δεχθεί επανειλημμένες επιθέσεις. Αυτές οι ενέργειες δεν είναι τυχαίες, αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου αναδιάρθρωσης του δημογραφικού και οικονομικού μέλλοντος της Γάζας, σύμφωνα με τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους του Ισραήλ: απόλυτος έλεγχος και πολιτική υποταγή.

Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η συνενοχή της διεθνούς κοινότητας. Είτε μέσω σιωπής, είτε μέσω αόριστων διπλωματικών δηλώσεων που περιγράφουν την κατάσταση απλώς ως «ανθρωπιστική κρίση», οι παγκόσμιοι παράγοντες συμβάλλουν στην ομαλοποίηση της χρήσης της πείνας ως πολεμικού όπλου.

Το γεγονός ότι τα τρόφιμα έχουν μετατραπεί σε διαπραγματευτικό χαρτί αποκαλύπτει μια ζοφερή λογική εξουσίας. Η πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης – όπως αλεύρι, βρεφικό γάλα και εμφιαλωμένο νερό – εξαρτάται πλέον από πολιτικές και στρατιωτικές διαπραγματεύσεις. Ο στόχος δεν είναι η σταθερότητα ή η αμοιβαία ασφάλεια. Είναι η επιβολή πολιτικών όρων μέσω της υπολογισμένης χειραγώγησης του πόνου των αμάχων.

Μετατρέποντας τη Γάζα σε πλήρως εξαρτημένη από την εξωτερική βοήθεια, ενώ παράλληλα καταστρέφει συστηματικά τα τοπικά μέσα επιβίωσης, το Ισραήλ έχει στήσει μια παγίδα: οι Παλαιστίνιοι απογυμνώνονται από κάθε δυνατότητα πολιτικής ή οικονομικής δράσης. Υποβιβάζονται σε πληθυσμό που μπορεί να διαχειρίζεται, να ελέγχεται και να χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης

Κάθε στατιστικό στοιχείο από τη Γάζα πρέπει να ερμηνεύεται υπό αυτό το πρίσμα. Το γεγονός ότι το 100% του πληθυσμού βρίσκεται σε επισιτιστική ανασφάλεια δεν είναι απλώς τραγικό. Είναι ο πιο εύγλωττος δείκτης της «επιτυχίας» αυτής της στρατηγικής. Πρόκειται για το να συντρίψουμε το πνεύμα ενός λαού και να τον αναγκάσουμε να αποδεχτεί μια νέα πραγματικότητα — με τους όρους του κατακτητή.

Όπως στην πολιορκία του Μεσολογγίου, που ενέπνευσε τον Διονύσιο Σολωμό να γράψει τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, έτσι και σήμερα η Γάζα γίνεται σύμβολο ανυπακοής και επιβίωσης.

Κι όμως, η ανθεκτικότητα της Γάζας επιμένει. Αυτή η ανυπακοή υπό πολιορκία και λιμό φανερώνει την ηθική κατάρρευση μιας διεθνούς τάξης που προτιμά τις «διαχειριζόμενες κρίσεις» από την πολιτική λογοδοσία. Δεν πρόκειται για λιμό που προκλήθηκε από ξηρασία, ούτε για το χάος ενός αποτυχημένου κράτους. Πρόκειται για εθνοκάθαρση, διαπραττόμενη απροκάλυπτα, με τα μάτια του κόσμου στραμμένα αλλού, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ που υποτίθεται πως ορίζουν τη λύση.

Η Ιστορία θα θυμάται τι συνέβη. Αλλά θα θυμάται και εκείνους που σιώπησαν και θα ρωτήσει ποιοι έμειναν άπραγοι.