Ο πλούτος ως εξουσία: Ποιοι γίνονται πλουσιότεροι στον 21ο αιώνα

Ο πλούτος δεν είναι απλώς οικονομική άνεση — είναι εξουσία, επιρροή και η δυνατότητα να ζει κανείς με όρους που οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να φανταστούν. Για τους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη, το ζητούμενο συχνά δεν είναι η απόκτηση του πλούτου, αλλά η διατήρησή του. Αυτός είναι και ο λόγος που γύρω από κάθε μεγάλο επιχειρηματία υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα έμπειρων οικονομικών συμβούλων, έτοιμων να εντοπίσουν και να αξιοποιήσουν επενδυτικές ευκαιρίες που κρύβονται στις παγκόσμιες αγορές.

Η Ελλάδα έχει σχεδόν 80.000 εκατομμυριούχους – Περισσότερος πλούτος, ίδια ανισότητα

Η ιστορία έχει δείξει πως όσοι επιχειρηματίες ρισκάρουν, είναι καλά πληροφορημένοι και δεν εφησυχάζουν στα κεκτημένα τους, είναι εκείνοι που τελικά χτίζουν ισχυρές οικονομικές αυτοκρατορίες, μετατρέποντας τον πλούτο τους σε διαχρονική δύναμη.

Πλούτος: Το «πλουσιότερο» 10% των Ελλήνων κατέχει το 45%

Με βάση τα στοιχεία της World Inequality Database για την περίοδο 2000-2023 και ανάλυση που πραγματοποίησε η Best Brokers σε δείγμα 217 χωρών, αποκαλύπτονται τα κράτη όπου οι πλούσιοι — το κορυφαίο 10% και ειδικότερα το 1% — αύξησαν εντυπωσιακά το μερίδιό τους στον εθνικό πλούτο.

Στην Κίνα, το μερίδιο που κατέχει το πλουσιότερο 10% αυξήθηκε κατά 19,7 ποσοστιαίες μονάδες από τις αρχές του αιώνα. Η Νότια Αφρική βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας λίστας ανισότητας, με το 10% των πιο εύπορων να κατέχει το 85,8% του εθνικού πλούτου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες — τη “Μέκκα” του καπιταλισμού — το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται στο 71,2%, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία περιορίζεται στο 57,1% και 58,5%, αντίστοιχα.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ανάμεσα στις 10 χώρες με τη μεγαλύτερη αύξηση του μεριδίου πλούτου για το ανώτερο 10%, περιλαμβάνονται και η Ελλάδα με την Κύπρο. Παρά τις σφοδρές οικονομικές κρίσεις, τα μνημόνια και τις απώλειες κεφαλαίων μέσω του «κουρέματος», οι πλουσιότεροι διατήρησαν και ενίσχυσαν τη θέση τους. Σε περιόδους που ολόκληρες εθνικές οικονομίες βρίσκονταν στα πρόθυρα κατάρρευσης, εκείνοι κατόρθωσαν να αυξήσουν την οικονομική τους επιρροή.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της μελέτης:

Στην Κίνα, οι πλούσιοι αύξησαν το μερίδιό τους από 48,3% σε 68,0%.

Στην Κύπρο, από 50,7% σε 66,7%.

Στην Ινδία, από 54,8% σε 65,9%.

Στην Ελλάδα, από 49,9% σε 60,8%.

Στη Μάλτα, από 44,1% σε 53,5%.

Ακολουθούν:

Σλοβενία (48,0% → 57,2%),

Λίβανος (64,4% → 73,5%),

Ιταλία (47,3% → 56,1%),

Ουγγαρία (59,4% → 67,1%),

Μεξικό (70,9% → 78,4%).

Η μελέτη αποδίδει την “πρωτιά” της Κίνας στην ταχεία οικονομική ανάπτυξη και τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις που σημειώθηκαν από τις αρχές του 2000. Τονίζεται επίσης πως η Κύπρος και η Ελλάδα είναι οι ευρωπαϊκές χώρες όπου οι οικονομικά ισχυροί αύξησαν περισσότερο το μερίδιό τους στον πλούτο, παρά τις αντικειμενικά δυσμενείς συνθήκες.

Την ίδια ώρα, σε ορισμένες αφρικανικές χώρες καταγράφηκε μείωση της ανισότητας, με πτώση του μεριδίου του πλουσιότερου 10%: στο Μαλάουι κατά 18,9 ποσοστιαίες μονάδες, στη Μπουρκίνα Φάσο κατά 17,4 και στα νησιά Κομόρες κατά 16,9.

Η ψαλίδα του πλούτου ανοίγει σε πολλές περιοχές του κόσμου, με τον παγκόσμιο χάρτη της οικονομικής ανισότητας να αναδιαμορφώνεται ραγδαία. Κι ενώ η φτώχεια επιμένει, η ισχύς του 1% φαίνεται να ενισχύεται — ακόμα και εκεί όπου θα περίμενε κανείς το αντίθετο.