Χάρισαν από ένα μήλο σε δύο φτωχούς: Τι έκανε ο ένας, τι έκανε ο άλλος

Ήταν κάποτε ένας πλούσιος άνθρωπος, γνωστός για την περιουσία του αλλά και για τις σπάνιες στιγμές καλοσύνης που έδειχνε. Μια μέρα, περπατώντας στους δρόμους της πόλης, είδε δύο φτωχούς άντρες καθισμένους στο πεζοδρόμιο, κουρελιασμένους, με τα χέρια απλωμένα και τα μάτια καρφωμένα στο κενό. Κάτι τον σκούντησε μέσα του -ίσως τύψεις, ίσως ανία, ίσως ελεημοσύνη- και αποφάσισε να τους προσφέρει κάτι. Τα δύο κόκκινα μήλα που μόλις είχε αγοράσει από έναν πάγκο. Τα έδωσε χωρίς λόγια. Ένα στον καθένα και έφυγε.

Ο πρώτος φτωχός, μόλις έπιασε το μήλο, το κοίταξε σαν θησαυρό. Ήταν μέρες που δεν είχε φάει κάτι φρέσκο. Το φίλησε, το μύρισε και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το είχε καταβροχθίσει. Ένιωσε για λίγο ευχαρίστηση, μια ανάμνηση ζωής πιο ανθρώπινης, και μετά ξανά η πείνα, ξανά η σκόνη του δρόμου.

Ο δεύτερος, όμως, κράτησε το μήλο στο χέρι του για ώρα. Το κοίταξε, το γύρισε από δω κι από ‘κει. Ήταν καθαρό, γερό, λαμπερό. Δεν το έφαγε. Πήγε στο συντριβάνι της πλατείας, το έπλυνε ακόμη καλύτερα, το σκούπισε με το μανίκι του και κατευθύνθηκε προς την αγορά. Εκεί κατάφερε και το πούλησε, όχι για πολλά – λίγα κέρματα μόνο. Μα με αυτά το κέρματα αγόρασε τρία μήλα. Τα είχε βρει σε προσφορά.

Τα έπλυνε ξανά, τα φρόντισε, και τα πούλησε σε καλύτερη τιμή. Την επόμενη μέρα αγόρασε πέντε. Μετά οχτώ. Μέσα σε λίγες εβδομάδες είχε έναν μικρό πάγκο στο στενάκι της λαχαναγοράς. Είχε μάθει ποια φρούτα πουλιούνται, ποιες ώρες, πού βρίσκει καλές τιμές. Ήξερε να πιάνει την κουβέντα με τον κόσμο, να χαμογελά.

Πέρασαν μήνες. Μετά χρόνια. Ο πάγκος έγινε μαγαζί. Ένα μίνι σούπερ μάρκετ. Αλλά δεν ξέχασε ποτέ το πρώτο του μήλο. Όχι φυσικά για τη γεύση του, αλλά για την ευκαιρία που έκρυβε μέσα του.

Ο πρώτος φτωχός; Είναι ακόμα εκεί. Στην ίδια γωνία, λίγο πιο γερασμένος, με τα ρούχα του ακόμη πιο κουρελιασμένα.

Το ίδιο μήλο είχαν και οι δύο. Η διαφορά ήταν στο τι διάλεξαν να κάνουν μ’ αυτό.